Au secours, ma fiancée n’est pas… vierge

Dorra est une belle jeune fille de 26 ans, diplômée d’un institut universitaire de bonne réputation, elle a une belle situation, son directeur est satisfait de la qualité de son travail et ses collègues l’adorent.

Dorra a été fiancée deux fois. Elle a rompu ses premières fiançailles parce qu’elle a découvert que son fiancé était un arriviste qui était prêt à tout briser pour parvenir à réaliser ses ambitions.

Son deuxième fiancé, Radhi, est un bel homme qui mène la belle vie. Ils sont très passionnés l’un de l’autre, et voilà que Dorra dans un moment de franchise et d’honnêteté informe Radhi qu’elle n’est pas vierge.

Quel désarroi pour le pauvre jeune homme ! Il se voyait déjà accablé par la honte, le désespoir de la situation l’écrase, il faillit s’étrangler quand elle lui a annoncé la nouvelle inattendue et inconvenante. Il voit tout basculer devant lui, comment va-t-il faire ? Il ne peut pas garder ce fardeau pour lui. Comme il est intègre et vertueux, il en informe tout le monde : ses frères et sœurs, ses belles sœurs, les frères de Dorra et ses oncles pour justifier sa décision de rompre les fiançailles et démontrer le caractère irréprochable de son choix.

Heureusement qu’il était encore temps de se dérober au déshonneur qui allait s’abattre sur lui !

D’après ce que j’ai compris, Radhi aurait sûrement préféré une fiancée qui ne serait pas si directe et sincère. Il aurait été plus confiant et plus à l’aise si Dorra ne lui avait rien dit, si elle s’était refaite un hymen artificiel pour la nuit de ses noces.

Pour Dorra, ça lui apprendra de ne pas vouloir commencer sa vie maritale sur des mensonges !

Pour Radhi, toutes les jeunes filles vierges (naturellement ou artificiellement) de son entourage n’auront d’yeux que pour lui et tout le monde sait désormais qu’il est le meilleur pour garder un secret !

عقلية التخلف و الإحباط

كنا بصدد زيارة معلم أثري عندما استرعى انتباهي وجود مجموعة سيّاح بصحبة "دليل سياحي" كان يحدثهم عن تاريخ المعلم و عن الفن المعماري الذي ارتبط بالحقبة التاريخية التي بني فيها. و لم يكن في المشهد شيئا غير مألوف إلا أنني من بعيد ميّزت بعض الكلمات بلهجتنا التونسية. اقتربت قليلا من المجموعة لأدعو أحد أطفالي إلى ترك المكان دون إزعاج الآخرين، فإذا بالمرشد السياحي يقول مواصلا كلامه الذي سبق وجودي على عين المكان: "...آش نيّة الـ آنيماسيون توريستيك؟ راهي ما هياش خدمة، تخدم مع التوريست؟ تخيّل روحك معرّسة و تقول لراجلك ماشية نعمل في الآنيماسيون مع التوريست، ما يقبلهاش. و شكون يقبل حاجة كيف هاذي؟ و بخلاف هاذا راهو ما ثمّاش خدمة، و زيد الناس هاذم يكرهونا. شوفوهم راهم ما يحبّوناش غير أحنا يلزمنا نخدموا معاهم، أما الخبزة ما عادتش موجودة"ه

طبعا لم أستمع إلى كل السموم التي تفوّه بها ذلك الرجل لأنني غادرت المكان، و قد فهمت بعد ذلك أنه كان يتوجه بكلامه إلى مجموعة من الطلبة الجدد في شعبة التنشيط السياحي و الذين وجدوا على عين المكان بالصدفة حين كان يقوم بجولته مع زبائنه و مصدر رزقه

عندما مررت بنفس الطلبة بعد زهاء نصف ساعة وجدتهم متهالكين على بعض المقاعد و سمعت أحدهم يقول بصوت عال و بعزم واهن "و الله حطّ لي الماء في ركايبي، ما عليّ كان نلمّ حوايجي و نروّح. هاذي قراية ما فيهاش مستقبل. آش ما زلنا نعملوا هنا؟"ه

كلّنا نعلم أنّ البلاد تعاني من أزمة تشغيل حادة و أن أكثر المتضررين من الشباب و أنّ من بين هؤلاء عدد لا بأس به من حاملي الشهائد العليا. و لكن هل يعني هذا أن نحبط همم هؤلاء الشبان و الشابات الذين ما زالوا يحملون أحلاما غضة و يحتاجون إلى من يرعاها؟ ألم يكن بمقدور هذا الدليل السياحي أن يشير إلى صعوبات مهنته دون إحباط و بشكل أقرب إلى الموضوعية؟ ألم يكن الأجدر به أن يتخلّى عن منطق الكراهية خاصة و أنه في مهنته تلك "مضطرّ" إلى التعامل مع القادمين من أوروبا و من غيرها؟ ألا يعلم أنه بخطابه هذا يؤجج نار الكراهية و يبثها في عقول بصدد النموّ و أنه هو نفسه سيكون أول المتضررين من انتشار هذا الخطاب؟