زعمة يساري، شيوعي وإلا نيوليبيرالي؟

نيوليبيرالي؟
أنا الحقيقة لتوّ ما نفهمش آش معناها "ليبيراليين جدد" على طريقة فيصل القاسم اللي هو والحق يقال قائم بالمجهودات الكل باش ينوّرنا ويعطينا فكرة على ها التصنيف لفئة من المثقفين يعرف هو مواصفاتها بالضبط. أما حسب ما فهمت منّو ومن قناة الجزيرة "الليبيراليين الجدد" ناس ما يحبّوش يفكـّروا داخل إطار من الأفكار المغلقة والمتوارثة والسائدة واللي يرضاو عليها الناس، هاذوما ناس مرات يجيبوا أفكار جديدة، جديدة على فيصل القاسم وجديدة على الرأي العام السائد. يمكن هاذاكا علاش هو يسمّي فيهم "ليبيراليين جدد".

أما توّ الناس اللي تنجّم تحلّ أنترنيت باش تقرا بوست مكتوب على بلوغ تنجم تطلب من غوغل باش يشوفلها آش نوّة le néolibéralisme وآشكون هوما les néolibérales. لواش؟ باش هكاكة كي نستعملوا مصطلح يكون في بلاصتو.

يساري شيوعي؟
ثمّة حويجة أخرى راهو "يساري" موش معناها "شيوعي" و"ملحد" موش معناها "شيوعي".

التصنيف
أمّا الحاجة اللي أهم من هاذا الكل هو أنو وقت اللي تصنع للناس خانات وتصنّفهم إلى "يساري" و"شيوعي"و"خوانجي و"ملحد" و"نيوليبيرالي" راك تقضي على برشة أبعاد إنسانية فيهم. وقت تحدّد للإنسان بُعد واحد يتحرّك فيه، تخسر ملاحظة الجانب الثري اللي تنجّم تلمسو في تفاعلات الأبعاد الإنسانية المتعدّدة.

علاش يلجأ البعض إلى التصنيف؟
على خاطر التصنيف يحيلو على قوالب جاهزة تسهّللو التعامل مع الظواهر والأشياء والأفعال الاجتماعية، يعني على تصوّرات اجتماعية جاهزة وأحكام ما قبلية، وهاذي الأفكار المسبقة مبنية على الفكر السائد وهي اللي خلات السلفيين التونسيين في العشرينات من القرن الماضي يقولو للطاهر الحدّاد "هذا على الحساب قبل أن نقرأ الكتاب" يعني هؤلاء لا ينوون التعامل مع النص بل يبنون على أفكار مسبقة مهما كان النص. والأفكار المسبقة ما يحميهاش التماسك متاعها أما يحميها تكتّل الناس حولها، وهاذاكا علاش كل فكرة جديدة ديما تلقى صد كبير من الأغلبية.
الحاجة اللي تشجّع على التعامل بهاذي الطريقة هو أنو التصنيف الماقبلي لللأشخاص ما يتعّبش المخّ، عندك تصنيف واضح في مخك يخليك تحط زيد في خانة وعمر في خانة أخرى.

آش نية المشكلة اللي نتعرضو لها وقت اللي نصنفو الأشخاص في خانات واضحة؟
المشكلة هي أنك تولي تخدم ضد حركة التاريخ. التاريخ ديما يقدّم، ما ينحّمش يرجع 14 قرن بالتوالي.
اللي خلّى الأمريكان ينتخبوا رئيس أسود هو تخلّصهم من فكرة استعباد البيض للسود واللي خلّى العرب يرزحو تحت الأنظمة القمعية هو خوفهم من التجديد.

خلاصة
انساو التصنيفات اللي في روسكم وتعاملو مع الفكرة: اقبلوها وإلا ارفضوها أما ما تحكموش عليها قبل ما تفهموها.

Téhéran en crise, ou contre « la révolution » de 1979

[Citoyen dit avoir été heurté par un 404 dont les freins sont défectueux. Il m’a prié de publier ce post.]

Ceci est une réflexion suite à l’article publier par islamiqua.

« Quand un régime autoritaire approche de sa crise finale, sa dissolution suit en général deux étapes. Avant son effondrement, une mystérieuse rupture se produit : les gens réalisent tout d'un coup que la partie est terminée, et ils cessent d'avoir peur. Non seulement le régime perd sa légitimité, mais l'exercice du pouvoir est perçu comme une réaction de panique impuissante. »

Ceci est vrai. Et d’ailleurs c’est ce qui c’est passé fin 1978 en Iran à l’époque du Shah : la rupture s’est produite (fin 1978) et elle n’avait rien de mystérieux. Cette rupture était traduite par le fait que les classes moyennes ne voulaient plus être gouvernées comme elles l’avaient été. Les manifestations continuaient malgré l’interdiction et l’état d’urgence. Une résistance dans les rues contre l’armée régulière par des milliers de personnes qui occupaient les rues de Téhéran déracina la peur de larges couches populaires. Ainsi le mouvement s’amplifiait et prenait de l’allure et chaque jour le mouvement des foules apprenait à contrarier l’armée. Les gens gagnaient de la confiance en eux mêmes et sentaient la capacité d’affronter leurs peurs au fur et a mesure et non « tout d'un coup les gens réalisent que la partie est terminée ». Les gens réalisaient qu’il était possible de se débarrasser du gouvernement du shah. Et plus le temps coulait plus le mouvement populaire s’intensifiait et se radicalisait. Une situation où presque c’est la rue qui gouverne.

Dans une situation pareille (de crise) la partie la mieux organisée, et moyennant une complexité d’autres détails (le niveau des réclamations des foules dans la rue, le niveau d’expérience politique et organisationnelle des composantes sociales occupant la rue…), tirera profit et commencera à bâtir son autorité sur les vestiges de l’autorité précédente. En février 1979 les chiites, ayant pour symbole Khomeiny, avaient pu tirer profit de la situation révolutionnaire. En effet la manière avec laquelle fonctionnaient les « hussainiyats » les aidait beaucoup à meubler le vide créé par l’écroulement des institutions du Shah. Pourtant, à l’époque du Shah on avait chassé toutes les associations et toute forme de syndicalisme, ces hussainiyats ont une grande marge de manœuvre et ont un grand pouvoir sur une bonne partie de la population. En Iran, à l’époque du Shah, on était en présence de deux dictatures. Une dictature visible et qui s’exerce sur le terrain politique par des institutions chapotées par un appareil qui coordonne l’activité de ces institutions dit L’état. Une sous dictature invisible, tolérée par L’état, parce qu’elle fait semblant de ne pas intervenir en politique mais sur un autre terrain dit domaine des « rouhaniats » (spirituel). Cette sous dictature des houssainiyats profitait largement de la misère occasionnée par l’autre dictature qui opère à des purges quotidiennes de L’Iran de ces intellectuels, de ces hommes politiques et de ces syndicalistes.

Toutes les conditions sont réunies pour que cette sous dictature se substitue à la dictature en crise. Il est vrai qu’après la prise du pouvoir les incultes de Khomeiny avaient coopéré avec des personnalités de divers horizons : du front de Mossadegh, de Toudeh,... etc. Cette coopération n’était pas un choix dicté par le caractère démocratique des Mollahs et du « Haouza » de Quom. Mais plutôt par le fait que la résistance armée des premiers jours et les combats des rues étaient livrés par des partisans des moujahidi khalq, des vestiges du front Mossadeq. Le premier ministre de Khomeiny Mehdi bazergan (partisan du front Mossadegh) était obligé de démissionner après 9 mois et de même que le premier président de la dite république( sic) islamique Bani Sadr avait pris la fuite après 3 ans. Et le rideau noir des Mollahs et à leur tête Khomeiny enveloppa L’Iran. Et donc Ahmedi Najed est réellement le fis spirituel de Khomeiny « et comme un retour à ses sources"

Enfin et surtout, cela signifie que l'islam renferme un véritable potentiel d'intoxication de toute révolution.

لا تطالب بحرية التعبير

في عيد حرّيّة التعبير لا تكتف بالمطالبة بحرّيّة التعبير. عبّر بحرّيّة.
لا تشمئزّ من ممارسات عمّار 404 فهو عبد المأمور وفي مجتمعنا المتخلّف نعاني من عقدة أبديّة اسمها العبوديّة يمارس ضمنها العبد أعلى طقوس الاستعباد التي يسمح بها مركزه.
عمّار المتخلّف لا يعدو أن يكون جنينا من رحم هذا الوطن. هو ممثـّل واقعيّ للتخلّف الذي نعاينه ونعانيه يوميا. نحن الأولى بأن نحاسب عن سكوتنا وعن عدم استغلالنا للحيّز المتاح للتعبير.
في يوم حرّيّة التعبير دوّن بحرية ولا تطالب بالحرية. الحرية تفتكّ ولا تمنح.
قل مثلا إنك سئمت العيش في بلد لا يعترف بحقوق المواطنة. قل مثلا إنك تصبو إلى العيش في بلد ديمقراطي. قل مثلا إن الفساد الإداري الذي وصلنا إليه ليست له علاقة بالقانون والمؤسسات. أو قل مثلا إن عبارة المجتمع المدني التي نتشدّق بها ليس لنا منها إلا الاسم أما المحتوى فنحن أبعد ما نكون عليه.

عندما أعبّر بحرّية أقول إنّ بلدي يعاني من شرذمة من اللصوص الجهلة الذين يسلبون هذا الوطن ويعاني من المرتشين والمفسدين وبائعي الضمير.
عندما أعبّر بحرّية أقول إنّني أشمئزّ من القضاة الذين يتجوّلون بسيّاراتهم دون دفع ضريبة الجولان، ومن متفقّدي التعليم الابتدائي والثانوي الذين يحابون بعض المعلّمين والأساتذة، ومن أطبّاء الصّحّة العموميّة الذين لا يقومون بواجبهم على أكمل وجه تجاه ضعاف الحال.

عندما أعبّر بحرّية أقول أنّني أتمنّى أن تقوم انتخابات رئاسية وبرلمانية وبلدية مبنية على برامج واضحة المعالم وليس على جملة من الأشخاص.